Ik heb lang gedacht dat ik sterk was omdat ik altijd bleef glimlachen. Op mijn werk, tijdens verjaardagen, zelfs in gesprekken met mijn partner: ik trok een vrolijk gezicht. Maar diep vanbinnen voelde ik vaak iets heel anders. Ongemak. Spanning. Verdriet. Het was alsof er twee versies van mij bestonden: de buitenkant die lachte, en de binnenkant die stilletjes leed.
Tijdens een workshop leerde ik iets dat alles veranderde: emotie is wat je ziet, gevoel is wat je vanbinnen ervaart. Toen ik dat hoorde, voelde ik alsof iemand eindelijk woorden gaf aan mijn verwarring. Ik besloot: ik wil leren luisteren naar mijn gevoel – en mijn emoties beter begrijpen.
De eerste zin
Het begon met een simpele oefening: elke dag een zin opschrijven die me kon helpen.
De eerste was: “Dit is wie ik ben, en ik ben trots op mezelf.”
Ik weet nog dat ik het opschreef met trillende handen. Trots? Ik? Dat voelde vreemd. Maar die avond haalde ik mijn oude schilderijen uit de kast. Jarenlang had ik ze verstopt. Nu liet ik ze zien aan een vriendin. Ze glimlachte en zei: “Dit is prachtig.” Voor het eerst voelde ik dat ik niet alleen deed alsof, maar ook echt trots mocht zijn.
Leren nee te zeggen
De tweede zin bleek een van de moeilijkste: “Nee.”
Toen mijn leidinggevende vroeg of ik nog een project kon overnemen, voelde ik die oude reflex: glimlachen, knikken, en achteraf uitgeput zijn. Maar dit keer haalde ik diep adem en zei: “Nee, dat past nu niet.” Mijn hart bonsde, maar er kwam geen boosheid. Alleen een knik. Begrip. Ik liep de kamer uit met knikkende knieën, maar ook met een nieuwe kracht.
Mijn gevoelens uitspreken
Even later kwam de volgende uitdaging. Tijdens een etentje maakte een vriend een grap die me raakte. Vroeger had ik gelachen en gezwegen. Dit keer zei ik rustig: “Ik voel me er niet prettig bij.”
Het was eng om die stilte daarna te verdragen. Maar in plaats van spanning kwam er een eerlijk gesprek. Ik voelde me opgelucht, bijna lichter.
Grenzen en groei
Langzaam begon ik meer zinnen te gebruiken.
- “Dit is belangrijk voor mij.” Toen ik vertelde dat ik tijd nodig had voor mijn familie en mijn kunst.
- “Daar ga ik aan werken.” Toen mijn partner zei dat ik soms defensief reageerde.
- “Laat me even nadenken voordat ik antwoord.” Toen een collega me onverwacht uitdaagde in een vergadering.
Elke zin voelde als een kleine sleutel die een nieuwe deur opende.
Het verschil in mijn relaties
Ik merkte dat ik niet alleen naar mezelf luisterde, maar ook meer ruimte kreeg voor anderen. Toen een vriendin in de knoop zat, hoorde ik mezelf zeggen: “Ik vind het vervelend dat je het moeilijk hebt. Hoe kan ik helpen?”
Vroeger zou ik snel een advies hebben gegeven. Nu leerde ik gewoon naast haar te staan. Dat veranderde onze band.
Op een rustige avond thuis zei ik tegen mezelf: “Ik ben tevreden.” Geen grootse gebeurtenis, geen applaus. Gewoon ik, mijn huis, mijn gedachten. En voor het eerst voelde ik: dit is genoeg.
Moeilijkheden en humor
Toen een project onverwacht stopte, herinnerde ik mezelf: “Te midden van elke moeilijkheid schuilt een kans.” In plaats van te verdrinken in frustratie, besloot ik mijn creativiteit te onderzoeken.
En toen mijn bank tijdens de verhuizing vastzat in het trapgat? Vroeger had ik gevloekt. Nu barstte ik in lachen uit. “Ik kan ook lachen om moeilijke situaties.” Het werkte aanstekelijk: de verhuizers lachten mee. De spanning was weg.
Het laatste stukje
Langzaam begon ik te begrijpen dat geluk niet zit in controle, maar in bewustzijn.
“Wie gelukkig wil zijn, moet bewust zijn.”
Ik koos steeds vaker voor een andere instelling, voor mildheid, voor een tweede poging.
En toen ik bijna wilde opgeven na talloze afwijzingen bij sollicitaties, dacht ik aan de zin: “Het is de laatste sleutel van de bos die de deur opent.” Dus probeerde ik het nog één keer. Die poging bracht me de baan waar ik van droomde.
Tot slot schreef ik een brief aan mijn oude mentor. “Bedankt.” Dat ene woord maakte zoveel los. Niet alleen bij hem, maar vooral in mij.
De glimlach van binnenuit
Een jaar later stond ik opnieuw op een feestje. Ik lachte nog steeds – maar dit keer voelde ik het ook vanbinnen. Mijn emoties en gevoelens waren niet langer strijdig, maar verbonden.
Ik heb geleerd dat emotionele intelligentie geen trucje is, maar een manier van leven. En elke keer dat ik mezelf herinner aan die eenvoudige zinnen, glimlach ik niet alleen met mijn gezicht, maar ook met mijn hart.
